Πριν από την Γ' Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας του 1827

Όπως αναφέρθηκε στον επίλογο του Προλόγου, η Γ' Εθνοσυνέλευση που συγκλήθηκε αρχικά στην Νέα Επίδαυρο στις 6 Απριλίου του 1826, με σκοπό να αντιμετωπίσουν οι Έλληνες τον κίνδυνο, που εγκυμονούσε να οδηγήσει την Επανάσταση σε αποτυχία, διέκοψε τις εργασίες της στις 16 Απριλίου του 1826.

Την περίοδο αυτή, οι διαμάχες ανάμεσα στους προκρίτους και τους στρατιωτικούς για τον έλεγχο της εξουσίας οδήγησαν με προηγούμενες ανακατατάξεις, στη δημιουργία τριών πολιτικών κομμάτων:
α. Το Αγγλικό κόμμα, που το υποστήριζαν ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ο Ανδρέας Μιαούλης και οι Υδραίοι,
β. Το Γαλλικό κόμμα, που το υποστήριζαν ο Ιωάννης Κωλέττης, ο Γεώργιος Κουντουριώτης και οι Ρουμελιώτες,
γ. Το Ρωσικό κόμμα, που το υποστήριζαν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και οι οπλαρχηγοί της Πελοποννήσου.

Με το μέρος του Αγγλικού κόμματος ήταν και η "Διοικητική Επιτροπή της Ελλάδος", με Πρόεδρο τον Ανδρέα Ζαΐμη, που είχε ως έδρα την Αίγινα.

Η «Επιτροπή της Συνελεύσεως» (Η Επιτροπή που είχε δημιουργηθεί προκειμένου, εκτός των άλλων, να διοργανώσει εκ νέου την διακοπείσα Εθνοσυνέλευση), εξέδωσε την πρώτη της Διακήρυξη στις 2 Αυγούστου του 1826, καλώντας τους Πληρεξούσιους να συγκεντρωθούν στο νησί του Πόρου στα τέλη του Αυγούστου.

Επειδή δεν ανταποκρίθηκε κανείς από τους Πληρεξουσίους σε αυτό το κάλεσμα, η «Επιτροπή» εξέδωσε και νέα Διακήρυξη στις 21 Σεπτεμβρίου καλώντας τους Πληρεξούσιους και πάλι στον Πόρο.

Επειδή και αυτή τη φορά δεν ανταποκρίθηκε κανείς, η «Επιτροπή» (που επηρεαζόταν από το "Αγγλικό κόμμα") εξέδωσε ακόμα μια Διακήρυξη, την 1η Νοεμβρίου, η οποία καλούσε ξανά σε Εθνοσυνέλευση, αυτή τη φορά όμως στην Αίγινα, στην οποία μετέβησαν στις 11 Νοεμβρίου η "Επιτροπή Συνελεύσεως" και ορισμένοι Πληρεξούσιοι.

Η "Επιτροπή Συνελεύσεως" που βρισκόταν στην Αίγινα εξέδωσε την τελευταία της Διακήρυξή στις 2 Ιανουαρίου 1827 (παύθηκε με διαταγή της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης της Τροιζήνας στις 16 Φεβρουαρίου 1827), που καλούσε τους Πληρεξούσιους να συγκεντρωθούν στην Αίγινα για να συγκαλέσουν Συνέλευση.

Ταυτόχρονα ο Στρατιωτικός αρχηγός της Πελοποννήσου, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που είχε προσχωρήσει στο Ρωσικό κόμμα, είχε ήδη στρατοπεδεύσει στην Ερμιόνη (που λεγόταν τότε Καστρί) και από εκεί επηρεαζόμενος και από το Γαλλικό κόμμα, κάλεσε τους Πληρεξούσιους να αψηφήσουν την Διακήρυξη της «Επιτροπής της Συνελεύσεως» και αντι για την Αίγινα να συγκεντρωθούν στην Ερμιόνη.

Έτσι τον Ιανουάριο του 1827 οι Πληρεξούσιοι δημιούργησαν δύο ξεχωριστές Συνελεύσεις, τη μία στην Αίγινα (το 1/3 των Πληρεξουσίων) και την άλλη στην Ερμιόνη (τα 2/3 των Πληρεξουσίων).

Η Συνέλευση της Ερμιόνης πραγματοποιήθηκε με Πρόεδρο τον Γεώργιο Σισίνη και Γραμματέα τον Νικόλαο Σπηλιάδη, από τις 18 Ιανουαρίου μέχρι τις 17 Μαρτίου του 1827 στην Ερμιόνη, με ψήφιση του κανονισμού της Συνέλευσης και έκδοση προκήρυξης προς τους Έλληνες, αλλά δεν αναγνωρίστηκε ως επίσημη Γ΄ Εθνοσυνέλευση, καθώς το 1/3 του Σώματος των Πληρεξουσίων της Νέας Επιδαύρου απουσίαζαν στην Αίγινα.

Από τις 18 Ιανουαρίου μέχρι τις 17 Μαρτίου του 1827 υπήρχε πολιτική αντιπαλότητα μεταξύ των Σωμάτων των δύο Συνελεύσεων, της Αίγινας και της Ερμιόνης.

Τελικά, μετά από διαβουλεύσεις και υποχώρηση της "Επιτροπής Συνελεύσεως" και των Πληρεξουσίων της Αίγινας, αποφασίστηκε στις 16 Μαρτίου χάρη στη μεσολάβηση κυρίως του Ρίτσαρντ Τσωρτς, του Χάμιλτον και δευτερευόντως του ναυάρχου λόρδου Κόχραν, σε συνεργασία με τον Πρέσβη της Αγγλίας στην Κωνσταντινούπολη Στράτφορντ Κάννιγκ, η μεταφορά της έδρας της Γ' Εθνοσυνέλευσης στην Τροιζήνα, η οποία βρισκόταν περίπου στο μέσο της διαδρομής Ερμιόνη - Αίγινα, με πρόεδρο τον Γεώργιο Σισίνη, που είχε εκλεγεί στη θέση αυτή από τα 2/3 του Σώματος των Πληρεξουσίων στην Ερμιόνη.

Μεγάλη συγκίνηση και ιδιαίτερη ανησυχία είχε κυριέψει τον λαό και τους πολεμιστές στο διάστημα αυτής της αντιπαλότητας. Η αγωνία για την ένωση και τη σωτηρία του αγώνα και της πατρίδας δεν αγνοήθηκαν από τη λαϊκή μούσα. Οι παρακάτω στίχοι τραγουδιούνταν τότε σε όλη την επαναστατημένη Ελλάδα: (Από την Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη)

Στην Αιγίνη δε θα γίνει.
Στην Ερμιόνη δεν τελειώνει.
Στο Δαμαλά πάει καλά.
Εκεί θα τελειωθεί
και η Ελλάδα θα σωθεί.